Selfish sewing Part I

Al jaren (zo voelt het toch) ben ik al op zoek naar een t-shirt dat goed valt, goed zit, goed past en dat ik ook nog eens zelf kan maken. Ettelijke Harley’s passeerden al de revue en ook Ottobre leverde al heel wat inspiratie. Maar nooit was ik laaiend enthousiast.

Toen ik maandag wat zat de surfen kwam ik de “Scout Tee” van Grainline Studio tegen. Na enkele klikken zat de pdf in mijn mailbox en toeval wou dat ik zelfs stof had liggen die precies geschikt was voor het model ( uiteraard geen toeval, maar dit bewijst wel dat een uitgebreide stoffenvoorraad gewoon noodzakelijk is – voor zo’n momenten).

Laaiend enthousiast ben ik nog steeds niet, want ik vind het zeker 4 cm te kort. De stof bleek toch niet zo geschikt te zijn, want ze kreukelt niet normaal veel. Elke keer als ik beweeg is er een extra plooi wat maakt dat de zoom precies niet ok is (terwijl die eigenlijk perfect is, uiteraard ;-)). 

De mouwen, daar ben ik wél een beetje hyper over. Een beetje gerimpeld en mooi afgewerkt met biais, passen ze perfect aan mijn gespierde (lees: dikke) armen. 

Het was zeker een projectje waar ik vaak heb gedacht/geroepen/geschreeuwd "hoe stom kan je nu zijn??": mouw verkeerd geknipt, overlock verkeerd ingeregen, zoom bijna verbrand, ... maar al bij al best draagbaar denk ik dan (dan laten we het strijkwerk wel buiten beschouwing). En het zat ook nog snel in elkaar.

Het stofje kocht ik ooit (toen de dieren nog spraken) bij Stoffe en Koffe in Schoten. Het is een heel lichte viscose. Voor de achterkant koos ik een veel zwaardere tricot in een soortgelijke kleur. Ik had wat schrik voor de combinatie, maar dat valt 100% mee. Zowel wat betreft kleur als materiaal. De achterkant valt wat langer en dat maakt het nog wat toffer.

Welk patroon gebruiken jullie als je zin hebt in een t-shirt? Let me know! Ik ben benieuwd ;-).