Twee gekoesterde
stofjes moesten er deze week aan geloven. Met enige aarzeling durfde ik het
eindelijk aan om erin te knippen. En wat ben ik blij dat ik het gedaan heb.
Het eerste stofje
waar ik m’n schaar in zette was een zalig zacht joggingstofje met
konijnenprint. Vraag me niet waar ik het gekocht heb, want het ligt al zo lang
in mijn kast dat ik het niet meer weet. Maar het was ideaal voor Pasen en bijna
te weinig om nog iets van te maken voor mijn heel hard groeiende dochter.
Het werd een simpel
A-lijntje met raglan mouwen. Ik hou van simpele patroontjes uit leuke dierenstofjes.
Dat is iets dat ik over mezelf ontdekt heb. Ik heb al vaak ingewikkelde dingen
met franjes en ruffles gemaakt, maar toch grijp ik altijd naar de eenvoudige
stukken. Zo ook dit kleedje. In elkaar gezet op een half uur, helemaal in de
sfeer van Pasen en goedgekeurd om eitjes in te rapen.
Voor de zoon was er
het okapistofje. Viktor houdt van okapi’s – al vanaf zijn eerste
dierentuinbezoek ooit is hij er verzot op. Geen olifanten, krokodillen of
neushoorns. Okapi’s. Toen ik hem met zijn verjaardag (in februari – shame on
me!) vroeg welke diertjes hij graag op een t-shirt wilde, aarzelde hij dus geen
minuut. Okapi’s. En toen begon de uitdaging, want vind maar eens een stof met
okapi’s op. Niet dus. Uiteindelijk bood een zelf gedrukt stofje van spoonflower de oplossing.
Ik koos de beste –
en de duurste soort om zeker te zijn, maar eerlijk gezegd is de kwaliteit echt
slecht. Het stofje is heel dunne jersey, bijna doorzichtig. Het krulde en
haperde en naaide absoluut niet vlot. Mijn machine kwam dan ook nog in opstand,
en mijn tweelingnaald bleek versleten (geen reserve in huis). De binnenkant is
dus echt broddelwerk. Maar de zoon is er superblij mee. Het wordt een t-shirt
van aandoen, wassen, aandoen. Iets minder in de sfeer van Pasen maar evengoed
goedgekeurd om eitjes te rapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten